ll.Osman (Farîsî)

           





II.OSMAN HAYATI

İkinci Osman ya da diğer bilinen ismiyle Genç Osman, 3 Kasım 1604'te İstanbul'da dünyaya geldi. Babası Birinci Ahmed, annesi ise Mahfiruz Haseki Sultan idi. Amcası Sultan Birinci Mustafa'nın tahttan indirilmesi üzerine henüz 14 yaşındayken tahta çıktı.

İkinci Osman, birçok Osmanlı padişahı gibi yetkin hocalar tarafından çok iyi bir eğitimden geçirildi. Annesi Mahfiruz Sultan da onun eğitimiyle yakından ilgilendi. Arapça, Latince ve Yunanca dillerini çok iyi bir şekilde öğrendi.

Lehistan'ın Boğdan'a saldırmasından dolayı 1621 yılında Lehistan üzerine sefere çıktı. Ancak Lehistan ordusuna karşı başarı sağlayamadı. Bunda yeniçerilerin disiplinsiz davranışlarının büyük etkisi vardı.

Genç Osman'ın Yeniçeri Ocağı'nı kaldırma düşüncesi, yeniçerilerin kulağına gitti. Bunun üzerine 18 Mayıs 1622 günü yeniçeriler ayaklandı. İsyancılar, saraydaki güvenlik açığından yararlanarak saraya baskın düzenlediler. İçeri giren isyancılar Birinci Mustafa'yı odasından alarak tahta çıkardılar. Genç Osman'ı ise Yedikule zindanlarına götürdüler ve orada boğarak öldürdüler. Genç Osman ertesi gün babasının türbesine defnedildi.


Genç Osman, Osmanlı Devleti'nin sıkıntılı bir döneminde yönetime gelmişti. Bu sebeple çeşitli zorluklarla karşılaştı.



GAZEL

 Gördüğü m gibi seni oldu gönül avare
Nice arz eyleyeyim aşkumı sen hünkâre.

Yoluma doğrı giderken nideyin ol fettan
Sinleme urdu anun kirpiği mühlik yâre.

Yüzi gül gönce dehen kameti bir taze nihâi :
Nice kul olmayayın ol şehe ben biçâre.

Görmedüm ancılayın dilber-i nazükteni ben
Canum bezi ideyin ol kaşı râ dildâre.

Farasî değme güzel sevmez iken neyleyeyim
Aşıkı itdi beni devr-i kühen ol yâre.

 FARÎSÎ (II.OSMAN)











GAZEL

Felek zor eyleyüp yıkdı gör taht-ı Süleymânı
Bozup hikmetini hâk ile yeksân kıldı Lokmânı

Kanı tîg ü teberle nice şîri eyleyen zâil
Felek bir lüb’ile nerm eyledi pullâd-ı Nerîmânı

Nice oldı Yusuf-ı Mısrî ki hüsn içre nazîri yok
Rûh-ı âlini zerd itdi yoğa göğsünde imânı

Cemâl-i yâre bağlar kimini derd içre kor itmez
Helâk olur diyü derd-i serine hiç dermânı

Şeh-i âlemliğe sanman ki Fârisî ola mağrur
Cefâ-yı rûzgârı çekmeden çeksek şu dâmeni

FARÎSÎ (II.OSMAN)






1.şiir


Yoluma doğrı giderken nideyin ol fettân
Sîneme urdı anun kirpiği mühlik yâre

Yüzi gül gonce dehen kameti bir tâze nihâl
Nice kul olmayayın ol şehe ben bî-çâre

Görmedüm ancılayın dilber-i nâzükteni ben
Cânumı bezl ideyin ol kaşı râ dildâre

Fârisî değme güzel sevmez iken neyleyeyim
Âşıkı itdi beni devr-i kühen ol yâre

Bana ol dilber-i şîrin bakıcak mestâne
Müjesi tîri geçer sîneden işler câne

Kaçan ol kamet-i mevzûn hırâm itse olur
Nice bin âşık-ı şeydâsı ana pervâne

Vuslatun itse imâret bu gönül şehrini kim
Gam-ı hicrünle güzel milk-i dilüm vîrâne

Râzumı saklayayım diyü çalıştım âhir
Keşf-i râz itdü gözüm yaşı beni yârâne

Fârisî alamı bir bûse rûhunda câna
Bu heves olmaya yâ Râb dilerem efsâne

FARÎSÎ (II.OSMAN)



2.şiir


Yine bir dilber-i âl-i cenâba meyl ider gönlüm
Leb-i lâ’l-i hayâl ile şerâba meyl ider gönlüm
Cemâl-i fikr ile âfitâba meyl ider gönlüm
Ona gül hasretiyle müşk-nâba meyl ider gönlüm

FARÎSÎ (II.OSMAN)



3.şiir

Gülşen içre bitmedi bir gonca cânâ hârsuz
Dünyâda hâsıl değül bir nevcüvân ağyârsuz
Kimi ol yâri benüm dir kimisi dahi benüm
Orta yirde Fârisî âvâre kaldı yârsuz

FARÎSÎ (II.OSMAN)